ไม่ว่าจะเป็น “แล้ง” หรือ “ท่วม” ทิดหมูกะบ่อยากพบพ้อทั้งสองอย่างครับ ตอนเดือนก่อนหน้าแล้งจนข้าวในนาเหลืองตาย มาต้นเดือนกันยายนนี้ “น้ำฝน” มาแฮงโพดโพจนท่วมมิดบ่เห็นปลายข้าวแล้ว เบิดโตกันเลยทีเดียวพี่น้องบ้านเฮา ได้แต่เป็นกำลังใจให้พี่น้องบ้านเฮาเด้อครับ สู้กันต่อไปกับภัยธรรมชาติครั้งนี้
ทุกวันนี้ พวกเฮาต่างรู้กันแล้วว่า ฤดูกาลที่ผิดเพี้ยนและภัยธรรมชาติที่รุนแรงมากขึ้นทุกปีนั้น มีสาเหตุหลักๆ มาจากการทำลายและทำร้ายธรรมชาติที่มีอยู่แต่ดั้งเดิม โดยเฉพาะเรื่องของป่าไม้ ไม่เว้นแม่แต่ “ดอนปู่ตา” ที่เคยเป็นแหล่งอาหารสำคัญของหมู่บ้าน หน่อไม้ ดอกกระเจียว เห็ดนานาชนิด ใบ/ดอกของพืชที่เป็นอาหาร ป่าที่อุดมสมบูรณ์ให้ร่มเงาต่อสรรพสัตว์ นก หนู กะปอม ผึ้ง ฯลฯ ความชุ่มชื้นที่มีทำให้หนองบึงใกล้เคียงมีน้ำ มีปลา หอย ให้ได้เป็นอาหารเลี้ยงดูผู้คนทั้งหมู่บ้านได้ตลอดปี
ปีนี้บ้านเฮาฟ้าฝนแล้งหลายคัก ขาดทั้งน้ำกินน้ำใช้ ยามฝนแท้ๆ แต่กลับมีฝนน้อย (ไม่มีฝนซะมากกว่า) และทิ้งช่วงทำเอาข้าวในนาเหลืองแห้งตาย ช่วงเข้าพรรษาปีนี้ทิดหมูมีโอกาสได้ไปเที่ยวทางกรุงเทพฯ กรุงไท ขับรถผ่านศรีสะเกษ สุรินทร์ บุรีรัมย์ โคราช ไปจนฮอดกรุงเทพฯ บ่พ้อฝนตลอดเส้นทาง เหลียวลงไปทางท่งนาเพิ่นละพากันปล่อยวัว ควายลงไปกินข้าวในนากัน ถามได้ความว่า “ปล่อยไปกะแห้งตายสื่อๆ ให้งัวควยกินยังมีประโยชน์กว่าสิถิ่มไป” อันนี้กะแม่นแล้วล่ะ ขากลับจากกรุงเทพฯ ฮอดเฮือนเมืองอุบลฯ เหลียวเทิงฟ้ากะมีเมฆบางๆ แต่บ่พ้อฝนจักเม็ดคือเก่า…
ปีนี้อากาศวิปริตแปรปรวนจริงๆ ครับ อเมริกา/แคนาดาเจออุณหภูมิติดลบ 40-50 องศาเซนเซียส หนาวจนหนวดแข็ง สงสารสัตว์ป่า/สัตว์น้ำบางแห่งถูกแช่แข็งตายเป็นเบือ ข้ามมาทางทวีปออสเตรเลียก็ กลับร้อนมีไฟป่าไหม้ขยายเป็นวงกว้าง ส่วนไทยเรานั้นมีหนาวไม่ถึงอาทิตย์มั๊ง บ้านผมรู้สึกหนาวจนได้เอาเสื้อกันหนาวออกมาจากตู้แค่วันเดียว ใส่ได้ไม่ถึงครึ่งวันต้องถอด ช่วงนี้เป็นการสอบปลายภาคของนักเรียน เมื่อก่อนต้องมีการใส่เสื้อกันหนาวหลากสีมาอวดกัน แต่ปีนี้ไม่มีเลย ร้อนมากๆๆๆ
